Umit

Umidinizi yitirdiginiz an oldumu? Umitsiz insan ne yapar? Umitsizligin otesi nedir?
Bana bunlari sormayin, eyy icimdeki cikmayan ve dalastigim derin cukur.

Umit olmazsa isigi nasil gozleyebilirim ki... Attigim adimlari secemem ve gidecegim yer karanliklar diyari olur. Ne kendime nede sevdiklerime bir faydam dokunur, ancak uzerim... En kotusu Yaradilandan uzak kalirim, Allah muhafaza...
Sevilen sevene gider... Seven de sevileni bekler... Colun en susuz bir zamaninda bile cicegi sevgi damlalari ile actiran guc... Bizi gozleyeni, mercilerin en ustun olani DOST edindim. Hangi guc daha beni umitsizlige dusurebilir... Rabbim, beni kendine yakin eyle.(amin)

Hayatin Icinden adli kitapciktan bir secme sunmak istiyorum. Ustteki yaziyi yazmama sebep olan hikaye.

Umit

Ilkokulda okuyan oglum, yakin arkadaslarindan birini evimize getirmisti. Odevleri bittiginde, kucuk misafirimizi konusturmak niyetiyle:
- Bisikletin var mi? diye sordum. Tatil yakin biliyorsun.
Soruma fazla ilgilenmemis gorunerek:
-Annem simdilik yeterli paramiz olmadigini soyledi, dedi. Herhalde daha sonra alabiliriz.
Cocugun bu sozleri, durumlarinin yakinda duzelecegine dair inancini gosteriyordu. Hele hele kullandigi "simdilik" ifadesini kuvvetli bir teslimiyetin izleri vardi.
Daha sonra ona, parktaki bir agacin altinda rastladim. Cimenlerin uzerine comelmis vaziyette karincalari seyrediyordu. Beni farkettiginde yavasca yanina sokulup ve okula babasiyla birlikte gidip gitmedigini sordum.
- Babam kaza gecirdigi icin hastanede yatiyor, dedi. Okula simdilik yalniz gidiyorum.
Tatile bir hafta kala onu tekrar gordum. Tertemiz giyinmis, saclarini da ortadan ayirmisti. Yanagini oksayarak:
- Bugun cok sIksIn, dedim. Yoksa babani gormeye mi gidiyorsun?
Cocugun hafif bir tebessumden sonra soyledigi sozler, dunyayi "yasamaya deger" hale getiren iman nimetinin butun guzelligini sergileyerek kulaklarimda yankilandi.
- Hastaneye gitmiyorum efendim. Babam oldugu icin, onu simdilik goremeyecegim.

Medinem.